Ասում են այրերն իմաստուն և տիկնայք խորագիտակ, թե Նազարը մեղավոր չէր, մեղավորը նրան նժույգի վրա բազմեցնողն էր։ Այստեղից խնդիրը. ո՞վ համբակին հերոս կարգեց և նրա էշը քոսոտ փոխեց սիգաճեմ նժույգի։ ՈՒստիա՞նը, բնավ։ Ժողովո՞ւրդը, ամենևին։ Բնաշխա՞րհը, անշուշտ, ոչ։ Այո՜, կռահում ենք, դրոշակը համբակին արքա սարքեց։

Առաջնորդվելով ԶԼՄ-ների մասին օրենքով, սույն հրապարակումը` անդրադարձի իրավունքով, ուղարկել եմ «Չորրորդ ինքնիշխանությանը»։ Չտպագրվեց։ Այդ պատճառով էլ այն լույս է տեսնում թերթում, որի հեղինակներից եմ ես։

Եվրոպական մի շարք երկրներում արգելքների և պատժամիջոցների մի ամբողջ շղթա է ծայր առել՝ ընդդեմ Ռուսաստանի: Որոշել են այդպես հակազդել Ղրիմի հանրաքվեին և դրան հաջորդած դեպքերին: Արգելքները ոչ միայն քաղաքական, տնտեսական և ռազմական ոլորտներին են առնչվում, ինչը սպասելի էր և հասկանալի:

Երբ սույնը կհրապարակվի, գուցե թե հրապարակավ կհայտարարվի 3-րդ հանրապետության 13-րդ վարչապետի անունը։ Լիասիրտ ցնծությամբ ողջունելով նրա մուտքը կառավարական տուն (և մաղթելով նրան քաջ առողջություն և տնտեսական 13 տոկոս աճ), հորդորում եմ չկարկամել թվի մոգայնությունից, զի մեր քրիստոնեավայել վարքն ու արիական բարքերը չեն հանդուրժում սնոտիապաշտություն։

ՈՒկրաինայի ողբերգական իրադարձությունների, ինչպես նաև Ռուսաստանին Ղրիմի վերամիավորման հարցերի քննարկման ժամանակ Երևանում, ըստ էության, երբեք չի արծարծվել Ղրիմի հայության թեման։ Տպավորություն էր առաջանում, որ Հայաստանում ոչ ոքի չի հետաքրքրում` թերակղզում հայեր կա՞ն, թե՞ ոչ, ինչո՞վ են նրանք ապրում, ինչո՞վ են շնչում, ի՞նչ են երազում։

Սար ու ձոր, հին ու նոր, գեջ ու չոր անելով, ճակատագրերի կածաններով ու ծապաններով իրեն գիրկապելով, ոտը կախելով ու հազար մեծ ու պուճուրի հետ զրույց անելով, ճիշտն ու ճշմարիտը որոնելով Օձունում ծնված արձակագիր Ֆելիքս Շաքարյանն իր Լոռու աշխարհում բարով-խերով հատեց յոթանասունհինգի սահմանը։

«Եվ այդ աչքերը հանկարծ հազարավոր այլ մարդկանց միջից որսում են տղային, գտնում են նրան, ինչպես ասեղն են գտնում ծովում, և կառքի լուսամուտից դուրս ցցված մատը տղայի կողմն է ուղղվում. «Ձերբակալեք, ահա, նրան, որը պատուհանին է բարձրացել։ Թող նստի բանտում, մինչև հիշեմ, թե որտեղից եմ ճանաչում»։

Դուք, հուսամ, քաջ ծանոթ եք գեներալ Ֆրանկոյի կերտած 5-րդ շարասյանը, որը դավում է (նախապես դյութելով), հետո կենսաբեր մանգաղը փոխարկում է ժանգոտ յաթաղանի և հարվածում է անպատճառ թիկունքից։ Մեր օրերում էլ 5-րդ շարասյունը 3-րդ հանրապետության քաղցկեղն է` երկրի «շիրայոտ» քաղաքականացվածությունը քթարմատից մինչև բթամատ և գյուղական անխռով տավարածից մինչև համալսարանական խռովահույզ դոցենտ։

Այս միտքը Մեծն Նարեկացունն է, որը, ցավոք, արդիական է մնում առայսօր: «Իրատես de facto»-ի քաղաքագիտական վերլուծությունների էջում (թիվ 20, 2014) քաղաքագետ Ս. Շաքարյանցը հանդես է եկել «Իլհամ Ալիևը գլխավորում է պատմությունը կեղծելու ապշերոնցիների արշավը և ձգտում է ամբողջ ԱՊՀ-ն վերածել պատմական փաստերի վերանայման մարտադաշտի» շահեկան հոդվածով:

«Այ դու, հանճարեղ մարդ, որ փրկեցիր աշխարհի մեկ վեցերորդը, ինչո՞ւ այդքան ստոր գտնվեցիր մեր ազգի հանդեպ և Նախիջևանն ու Արցախը տվեցիր թուրքին». այս միտքը հայրենասիրաբար հնչեցրել է երիտասարդ Սոկրատ Հովսեփյանը 1965 թ. ապրիլյան օրերին: Իսկ «Իմ Համլետը» մեկ գործողությամբ պիեսում, ի պատասխան Լենինի` «բոլոր ազգերը ի վերջո կգնան դեպի սոցիալիզմ», երիտասարդ Հովսեփյանը, լիովին ընկալելով լենինյան-ստալինյան դահճային դեմքով (այսինքն` ոչմարդկային դեմքով), ի սկզբանե միլիոնների արյունով շաղախված սոցիալիզմի էությունը, ազնվորեն բացականչել է` «Վա՛յ քեզ, մարդկություն, եթե սոցիալիզմն այն է, ինչ Ռուսաստանն է կառուցել»: